Romantyzm i kino – Marcin Maron

Pracy nad niniejszą książką towarzyszyła świadomość wpływu, jaki romantyzm wywarł na kulturę europejską i polską, oraz przekonanie, że wpływ ten zaznaczył się również w twórczości filmowej w Polsce, zwłaszcza po II wojnie światowej, do początku lat 90. XX wieku. Romantyzm jest w tej książce rozumiany jako fenomen historyczny, a zarazem nurt idei i wyobrażeń trwale kształtujących postawy duchowe i artystyczne. Jest to zatem próba namysłu nad tym, czym był romantyzm, oraz jaki był sposób istnienia tradycji romantycznej w polskich filmach fabularnych z lat 1947–1990. Chodzi o poszukiwanie odpowiedzi na pytania: w jakim stopniu filmowcy polscy wykorzystali intelektualny i kreacyjny potencjał romantyzmu?; w jaki sposób reżyserzy rozumieli i aktualizowali romantyczne dzieła i wizerunek historii?; oraz jak tradycja romantyczna była postrzegana i modyfikowana w kulturze okresu PRL. Należałoby przy tym dotrzeć do głębi znaczeń romantycznych w filmach polskich.

Kwestie te wiążą się z próbą sprawdzenia, czy w kinie polskim spełnił się postulat postawiony przez Marię Janion w 1978 roku w artykule zatytułowanym Ruch wyobraźni romantycznej, o konieczności wykorzystania filmowego potencjału tkwiącego w romantyzmie. A zatem, czy film polski potrafił przywrócić romantyzmowi „jego filmowość, to znaczy ruch myśli, wartości idei i obrazów, żywiołowość jego wyobraźni walczącej bezustannie z materią i napięcie jego etyki zmagającej się z historią”.

Po pierwsze, należy zwrócić uwagę, że słowa Marii Janion definiują romantyzm przede wszystkim jako „ruch myśli, idei, wyobraźni, etyki, zmaganie z historią”. Ten sposób rozumienia romantyzmu stał się dla mnie inspiracją do próby ponownego scharakteryzowania idei i wyobrażeń kształtujących światopogląd romantyczny. Po drugie, w przywołanym tu artykule Maria Janion polecała filmowcom polskim przede wszystkim sięgnięcie bezpośrednio do utworów romantycznych i czasu historycznego romantyzmu oraz postaci z nim związanych. Uwaga ta w istotny sposób wpłynęła na zastosowane przeze mnie kryterium wyboru filmów analizowanych w tej książce.

Naczelna hipoteza moich rozważań jest związana z przekonaniem, że postulat Marii Janion w znacznej mierze się spełnił. Oznacza to, że polscy filmowcy w okresie 1947–1990 wykorzystali potencjał romantyczny, czyli: sięgnęli po utwory romantyczne po to, aby adaptować je na film (oczywiście w większości nie po te, o których pisała Janion, ale jednak), odnieśli się (bezpośrednio) do czasu historycznego epoki romantyzmu lub tego, który poprzedzał i formował romantyzm, oraz inspirowali się w pewnym stopniu poetyką i stylistyką utworów romantycznych.

Wszystkie zasygnalizowane wyżej problemy i hipotezy wymagają ustosunkowania się do co najmniej trzech kwestii. Po pierwsze, czym był (względnie – jest) romantyzm. Chodzi o określenie zakresu pojęciowego oraz ram historycznych romantyzmu, a co za tym idzie – próbę odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób można mówić o romantyzmie. Po drugie, w nawiązaniu do postulatu Marii Janion należałoby szczegółowo zbadać filmowy „ruch myśli i obrazów”, co jest związane z doborem dzieł filmowych, które spełniałyby warunki ideowe i wyobrażeniowe romantyzmu, oraz z interpretacją tych dzieł. Po trzecie w końcu, ważne jest sprecyzowanie, na czym polegały filmowe próby aktualizacji idei i wyobrażeń romantycznych w kontekście powojennej historii Polski i kina z tego okresu.

Konieczne jest – w moim przekonaniu – przeprowadzenie badań w perspektywie romantyzmu europejskiego, z uwzględnieniem jego bazy filozoficznej i historycznej, czyli nieograniczanie się do polskich ujęć romantyzmu. Z jednej strony, podstawowym uzasadnieniem dla takiego podejścia może być m.in. stwierdzenie René Welleka o zasadniczej jedności kultury romantycznej. Z drugiej, ważny jest dla mnie pogląd Stanisława Brzozowskiego zakładający, że „tylko zrozumienie języka historycznego, w jakim myśleli romantycy, pozwala nam dokładnie zdać sobie sprawę z tego, na czym polegała specyficzna polskość ich sposobu ujmowania dziejowych i kulturalnych zagadnień”.

Za szczególnie istotną uznaję również opinię Zygmunta Łempickiego mówiącą, że przy badaniu romantyzmu należy uwzględnić dwa zasadnicze aspekty – romantyzm jako teorię lub odczucie świata oraz romantyzm jako kulturę, czyli wyraz tej teorii lub odczucia. Ważne jest zatem zdefiniowanie i opisanie „romantycznych idei i wyobrażeń”, składających się na romantyczny światopogląd (kulturowy obraz świata). To bowiem właśnie „idee” i „wyobrażenia” można uznać za wiążące dla dwóch wyróżnionych przez Łempickiego aspektów romantyzmu – teorii i uczuć oraz ich wyrazu, czyli kultury. Chodzi tu o powiązanie dwóch sfer: pojęć, czyli tego, co idealne, oraz obrazów, czyli tego, co wyobrażone. Sztuka filmowa urzeczywistnia to powiązanie. Łączy idee i związane z nimi wyobrażenia romantyczne w formę nowych wyobrażeń – filmowych. Staje się ich wyrazem, czyli częścią kultury.

Powyższe założenia znajdują odbicie w strukturze książki. Dzieli się ona na trzy zasadnicze części. Część pierwsza dotyczy wyboru filozoficznej metodologii zastosowanej do badań nad romantyzmem, określa ramy historyczne romantyzmu i zawiera uzasadnienie doboru dzieł filmowych interpretowanych w drugiej części książki. W tej części przedstawiłem konstelację pięciu najważniejszych pojęć i towarzyszących im wyobrażeń kształtujących światopogląd romantyzmu. W części drugiej dokonałem analiz i interpretacji dzieł filmowych takich twórców, jak: Andrzeja Wajdy, Andrzeja Żuławskiego, Wojciecha J. Hasa, Stanisława Różewicza, Tadeusza Konwickiego, Gustawa Holoubka i Piotra Szulkina. Mają one przede wszystkim charakter hermeneutyczny i odnoszą się do pojęć i idei formujących światopogląd romantyzmu. Natomiast część trzecia stanowi próbę syntetycznego omówienia recepcji tradycji romantycznej – idei, zbiorowych wyobrażeń, funkcjonowania dzieł romantycznych – w kulturze polskiej w okresie od 1945 roku do końca lat 80. XX wieku.

Dzieła filmowe omawiane w tej książce mogą być dowodem na to, że dla ich autorów – podobnie jak dla romantyków – twórczość była związana z procesem pogłębiania samoświadomości historycznej, politycznej i kulturowej. Współcześnie dzieła te można postrzegać jako swoiste „mnemotoposy” romantyzmu, czyli wyraz pamięci kulturowej Polaków. Książka prezentuje bogaty i skomplikowany, ale niestereotypowy wizerunek romantyzmu jako pewnego rodzaju splot idei i wyobrażeń oraz jego obraz w sztuce filmowej i związane z tym znaczenia artystyczne, filozoficzne i historyczne.

Wstęp z książki Marcina Marona „Romantyzm i kino. Idee i wyobrażenia romantyczne w filmach polskich reżyserów z lat 1947-1990", wyd. Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 2019.

Spis treści

Czy podobał się Państwu ten tekst? Jeśli tak, mogą Państwo przyczynić się do publikacji kolejnych, dołączając do grona MECENASÓW Teologii Politycznej Co Tydzień, redakcji jedynego tygodnika filozoficznego w Polsce. Trwa >>>ZBIÓRKA<<< na wydanie kolejnych numerów naszego tygodnika w 2024 roku. Każda darowizna ma dla nas olbrzymie znaczenie!