Antonina Karpowicz-Zbińkowska: The Hilliard Ensemble, Perotin

Perotin (ur. 1155-1160, zm. 1200-1205), to czołowy przedstawiciel tzw. Szkoły Notre Dame, której sztandarową formą wykształconą w ramach opracowań propriów mszalnych jest dwu, trzy i czterogłosowe organum - przeczytaj felieton z cyklu Perły Muzyki Dawnej

Przyznaję się do tego, że nie lubię tego chyba najsławniejszego zespołu wykonującego czysto wokalną muzykę dawną – Hilliard Ensemble. Może jest to spowodowane jakąś angielską flegmą dającą się w ich sposobie śpiewania, może dlatego, że brzmią jakoś mdło, a może po prostu drażni mnie barwa głosu Davida Jamesa – kontratenora.

Jednak przyznać im trzeba, że wiele ich nagrań stanowi kamienie milowe w dziejach dyskografii muzyki dawnej. Do nich należy z pewnością płyta pt. Perotin, która zawiera najsławniejsze kompozycje tego kompozytora. Nagranie to pochodzi z 1989 r., jest więc dokonane jeszcze w dawnym składzie, wśród wykonawców słyszymy także Paula Hilliera, śpiewaka o aksamitnym barytonie, który później opuści zespół i założy własny – Theatre of Voices.

Perotin (ur. 1155-1160, zm. 1200-1205), to czołowy przedstawiciel tzw. Szkoły Notre Dame, której sztandarową formą wykształconą w ramach opracowań propriów mszalnych jest dwu, trzy i czterogłosowe organum, które, w przeciwieństwie do poprzednich technik kompozytorskich, polegających na prowadzeniu głosów równolegle, polega na wzięciu fragmentu melodii chorałowej i prowadzeniu jej w bardzo długich wartościach rytmicznych na zasadzie bourdonu oraz dodaniu do niej melizmatycznych głosów wyższych, prowadzonych w pewnym schemacie rytmicznym, naśladującym stopy metryczne w poezji greckiej, stąd określony szablon rytmiczny każdego utworu.

Oto trzy utwory z tej płyty, zarazem najbardziej znane kompozycje Perotina: organa Viderunt omnes (oparte na graduale z mszy bożonarodzeniowej) i Sederunt principes (oparte na gradualne z mszy z drugiego dnia Świąt Bożego Narodzenia, czyli z mszy o św. Szczepanie, którego tekst z kolei oparty jest na fragmencie Psalmu 118), a także solowy conductus Beata viscera, do którego tekst napisał sam Filip Kanclerz – filozof i poeta związany z Sorboną, o którym pisałam w zeszłym odcinku Pereł Muzyki Dawnej.

Antonina Karpowicz-Zbińskowska

Czy podobał się Państwu ten tekst? Jeśli tak, mogą Państwo przyczynić się do publikacji kolejnych, dołączając do grona MECENASÓW Teologii Politycznej Co Tydzień, redakcji jedynego tygodnika filozoficznego w Polsce. Trwa >>>ZBIÓRKA<<< na wydanie kolejnych 52 numerów TPCT w 2024 roku. Każda darowizna ma dla nas olbrzymie znaczenie!