Przemienienie Pańskie – komentarz ks. Przemysława Artemiuka

Przemienienie pojawia się we wszystkich trzech Ewangeliach synoptycznych po wyznaniu Piotra („Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego” Mt 16,16). Oznacza to, że osoba Kefasa odgrywa w nich wyjątkową rolę i wskazuje na łączność między tymi wydarzeniami. „Można by od razu powiedzieć, zauważa J. Ratzinger, że w obydwu wydarzeniach chodzi, po pierwsze, o boskość Jezusa, Syna, jednak w obydwu przypadkach objawienie się Jego chwały jest połączone z tematem Męki. Boskość Jezusa i Krzyż stanowią jedność; tylko przez pryzmat tego powiązania poznajemy Jezusa prawdziwie. Owo wewnętrzne powiązanie Krzyża z chwałą Jan ujął w słowach, mówiąc, że Krzyż jest wywyższeniem Jezusa, i że Jego  wywyższenie dokonuje się w wydarzeniu  Krzyża”.

Bibliści wpisują tajemnicę przemienienia w żydowski kalendarz świąt, sytuują ją między Jom ha-Kippurim – Świętem Pojednania i  Sukkot – Świętem Namiotów. Może to oznaczać, jak sugeruje św. Jan, że „wielkie wydarzenia życia Jezusa są wewnętrznie powiązane z żydowskim kalendarzem świąt; są one niejako wydarzeniami liturgicznymi, w których liturgia, z jej pamięcią i oczekiwaniem, staje się rzeczywistością i życiem, które z kolei prowadzi z powrotem do liturgii i poprzez nią chciałoby ponowie stawać się życiem”.

Czym jest przemienienie? Po pierwsze, wydarzeniem modlitwy. W nim „uwidacznia się to, co dokonuje się w rozmowie Jezusa z Ojcem: dogłębne przenikanie Jego bycia z Bogiem, które staje się czystym światłem. W swojej jedności z Ojcem sam Jezus jest światłem ze światłości. To, czym jest On dogłębnie i co Piotr próbował wyrazić w swym wyznaniu, staje się w tym momencie postrzegalne także zmysłami: bycie Jezusa w Bożym świetle, Jego własne bycie światłością jako Syna”. Po drugie, jest wydarzeniem nadziei, ponieważ Jezus potwierdza „oczekiwania ponownego przyjścia Eliasza, a jednocześnie uzupełnia i koryguje wyobrażenia, jakie ludzie sobie o tym tworzą”. Po trzecie, przemienienie obwieszcza nadejście czasów mesjańskich. Już nie człowiek symbolicznie rozbija swój namiot i czeka na nadejście Mesjasza. Tak właśnie robili Żydzi w czasie Święta Namiotów. Ale to Bóg w Jezusie przychodzi na ziemię. Ewangelia według św. Jana mówi o Słowie, które rozbiło namiot wśród nas. Po czwarte, w przemienieniu pojawia się święty obłok – szekina – znak obecności Boga. Oznaczać to może tylko jedno: od chwili wcielenia to „Jezus jest świętym namiotem, nad którym unosi się obłok obecności Boga, i który swoim «cieniem» okrywa także innych”.

Ks. Przemysław Artemiuk

Czy podobał się Państwu ten tekst? Jeśli tak, mogą Państwo przyczynić się do publikacji kolejnych, dołączając do grona MECENASÓW Teologii Politycznej Co Tydzień, redakcji jedynego tygodnika filozoficznego w Polsce. Trwa >>>ZBIÓRKA<<< na wydanie kolejnych numerów naszego tygodnika w 2024 roku. Każda darowizna ma dla nas olbrzymie znaczenie!