Katarzyna Górska-Fingas: „Zagadka trzech czwartych”, czyli udana kontynuacja

Agatha Christie pozostaje królową kryminału. Co jednak począć ma prężna franczyza Agatha Christie Limited, skoro pisarka nie żyje od 1976 roku? Zdecydowano się na genialny w swej prostocie zabieg: umarła królowa, niech żyje królowa!

Firma zawiadująca prawami autorskimi do książek Christie wskazała, kto będzie miał prawo do kontynuowania powieści o Herkulesie Poirot, najsłynniejszym detektywie stworzonym przez angielską pisarkę. Wybór spadkobierców padł na Sophie Hannah. I tak ukazały się już trzy powieści z nazwiskami Christie i Poirota wydrukowanymi dużą czcionką na okładce (tożsamość prawdziwej autorki jest dyskretnie podana na dole okładki).

Od razu warto zaznaczyć, że Zagadka trzech czwartych to najlepsza z dotychczasowych kontynuacji. Pierwsza (Inicjały zbrodni) nie mogła złapać właściwego tempa, druga (Zamknięta trumna) grzęzła w nieprawdopodobieństwach, a ta w końcu daje posmak prawdziwej Agathy.

Istotną słabością powieści ich rozwlekłość. Zdecydowanie odróżnia ją to od Christie, która potrafiła charakteryzować bohaterów przenikliwie i z wielką lapidarnością

Zawiązanie akcji jest niebanalne. Cztery różne i niezwiązane ze sobą osoby dostają od Poirota list oskarżający każdą z nich o morderstwo. Szybko okazuje się, że o listach nie ma pojęcia ich rzekomy nadawca, co oczywiście przynagla go do śledztwa w tej sprawie: kto podszył się pod Poirota, czy rzeczywiście wydarzyło się morderstwo i wreszcie co łączy czworo oskarżonych.

Istotną słabością powieści Hannah w cyklu o nowych sprawach Herkulesa Poirot jest ich rozwlekłość. Zdecydowanie odróżnia ją to od Christie, która potrafiła charakteryzować bohaterów przenikliwie i z wielką lapidarnością. W Zagadce trzech czwartych akcja przyspiesza około 150. strony, co uważam za zbyt wolny rozbieg w klasycznym kryminale.

Niemniej autorka sprawnie wykorzystała znane z powieści Christie miejsca akcji oraz ich lokatorów: stara angielska posiadłość, prywatna szkoła z internatem, biura renomowanych kancelarii prawnych czy domy zamożnego mieszczaństwa. Intryga jest poprowadzona bez zarzutu, pojawiają się tzw. red herrings, czyli fałszywe tropy, a całość splata się logicznie, uczciwie wobec czytelnika i bez szwów w postaci porzuconych i niewyjaśnionych wątków czy faktów wyciąganych jak królik z kapelusza w samym finale.

Mimo niedociągnięć widać, że Sophie Hannah okrzepła w roli kontynuatorki wielkiej Agathy

Dwa niedociągnięcia, jakie mi odebrały nieco przyjemności z lektury, to po pierwsze, wspomniane już dłużyzny na początku, a także brak twistu na końcu – choć może przemawia przeze mnie czytelnik mający za sobą zbyt wiele klasycznych kryminałów i wybrzydzam. Tłumaczenie intrygi również ciągnie się na tyle, że zaczęłam mieć podejrzenia, iż to jednak nie jest ostateczne wyjaśnienie i autorka nas czymś jeszcze zaskoczy. Byłam więc trochę rozczarowana, że to jednak koniec, tylko tak łopatologicznie wyłożony.

Mimo tych dwóch zarzutów uważam Zagadkę trzech czwartych za dobry i udany kryminał. Widać, że Sophie Hannah okrzepła w roli kontynuatorki wielkiej Agathy. Teraz czekam jeszcze, by jej główny – obok Herkulesa Poirot – protagonista, czyli inspektor Edward Catchpool, nabrał trochę wyrazu. Jak na postać łączącą to, czym u Christie byli inspektor Japp i kapitan Hastings, Catchpool wydaje się nieco mdły.

Katarzyna Górska-Fingas

Czy podobał się Państwu ten tekst? Jeśli tak, mogą Państwo przyczynić się do publikacji kolejnych, dołączając do grona MECENASÓW Teologii Politycznej Co Tydzień, redakcji jedynego tygodnika filozoficznego w Polsce. Trwa >>>ZBIÓRKA<<< na wydanie kolejnych numerów naszego tygodnika w 2024 roku. Każda darowizna ma dla nas olbrzymie znaczenie!