Początki ideologii faszystowskiej - Emilio Gentile

Jak zauważył jeden z pierwszych krytyków „zwrotu na prawo”, po kryzysie wewnętrznym, spowodowanym porażką wyborczą z roku 1919, faszyzm zdawał pogrążać się w niepewności i z trudem szukał wyrazistej orientacji. Niepowodzenia, poniesione w różnych próbach organizowania sił interwencjonizmu, założona z góry awersja do Partii Socjalistycznej, mieszanie perspektyw lokalnych z wątkami ogólnymi, jak i sama szczupłość liczbowa ruchu Fasci, wraz z zabiegami, aby mimo to uzyskać przestrzeń polityczną, wprowadziły – w praktyce – do nowej polityki faszystowskiej, „pod łatwą flagą miłości ojczyzny, wyraźną tendencję konserwatywną”.

Początki ideologii faszystowskiej (1918-1925)

Emilio Gentile

wydawca: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego

ilość stron: 436

Rozwój i przemiana faszyzmu

Odejście faszyzmu od mitów demokratycznych i libertariańskich kombatantyzmu nastąpiło na przełomie 1920 i 1921 roku. Dokonał się wówczas – drogą nieuporządkowanego procesu – zwrot faszyzmu ku prawicy. Jego oznaki występowały już wcześniej w wewnętrznych kryzysach „faszyzmu z San Sepolcro”, w dyskusjach i polemikach między mussolinizmem a ekstremistycznymi nurtami kombatantyzmu, takimi jak futuryzm i fiumenizm. Mówiliśmy już o dwuznacznościach, zwia˛zanych z realizmem ruchu faszystowskiego, o pułapkach i zagrożeniach, jakie przedstawiało zbyt wyzywające stosowanie owego realizmu w oczach tych faszystów, którzy byli wrodzy pewnym postawom reakcyjnym, okazywanym przez przywódców Fasci od pierwszych miesięcy 1920 roku.

Jak zauważył jeden z pierwszych krytyków „zwrotu na prawo”, po kryzysie wewnętrznym, spowodowanym porażką wyborczą z roku 1919, faszyzm zdawał pogrążać się w niepewności i z trudem szukał wyrazistej orientacji. Niepowodzenia, poniesione w różnych próbach organizowania sił interwencjonizmu, założona z góry awersja do Partii Socjalistycznej, mieszanie perspektyw lokalnych z wątkami ogólnymi, jak i sama szczupłość liczbowa ruchu Fasci, wraz z zabiegami, aby mimo to uzyskać przestrzeń polityczną, wprowadziły – w praktyce – do nowej polityki faszystowskiej, „pod łatwą flagą miłości ojczyzny, wyraźną tendencję konserwatywną”. Konieczność zmiany kursu nie musiała kierunkować ruchu faszystowskiego ku partiom konserwatywnym. Faszyzm – biorąc pod uwagę niewielki rezonans, jaki już budził sztandar interwencjonizmu, jak i samą niemożność skupienia pod tym sztandarem wszystkich ugrupowań interwencjonistycznych – musiał przede wszystkim zaniechać polemiki między interwencjonizmem a neutralizmem i nastawić się na jedyną możliwą  wówczas politykę rewolucyjną, czyli na obronę i utwierdzenie rewindykacji ekonomicznych i społecznych klas pracujących. „Już rysuje się pewna tendencja do przegrupowywania się dawnych nurtów i skupiania się ich w dwa wielkie nurty – pracowniczy, któremu przewodzi socjalizm, i konserwatywny, zmierzający do skupienia większości pozostałych partii”. Jeśli faszyzm zamierzał mieć przyszłość jako ruch odnowicielski, powinien stanąć po stronie socjalizmu i poprzez swoją krytykę pełnić wobec rewolucyjnych ekstremistów funkcję moderującą i urealniającą. W ten sposób powinien wnieść wkład w emancypację  klas pracujących.

przeczytaj cały fragment

Czy podobał się Państwu ten tekst? Jeśli tak, mogą Państwo przyczynić się do publikacji kolejnych, dołączając do grona MECENASÓW Teologii Politycznej Co Tydzień, redakcji jedynego tygodnika filozoficznego w Polsce. Trwa >>>ZBIÓRKA<<< na wydanie kolejnych 52 numerów TPCT w 2024 roku. Każda darowizna ma dla nas olbrzymie znaczenie!