Numer 4. Mesjanizm i polityka

To problem z pogranicza teologii i epistemologii, coś, co wyrasta z samego pnia religijnego doświadczenia – z równoczesnej świadomości własnej nędzy i Bożej doskonałości. Czy Bożą wszechwiedzę można pogodzić z myślą, że Bóg w niewytłumaczalny sposób nie dostrzega tak podstawowego wymiaru ludzkiego bytu, jaki stanowi rzeczywistość wspólnot politycznych? Czy to, co pochłania tak wiele ludzkiego wysiłku, rozumu i namiętności w perspektywie ostatecznej, nie istnieje? Czy to tylko fantom, a w najlepszym wypadku cel pośredni – przygodne okoliczności ludzkiego działania na ziemi? I wreszcie czy mesjanizm nie wywodzi się z idei Bożych rządów nad światem? Czy mesjanizm nie wyrasta prosto z pnia wiary w Opatrzność Bożą?
Oto pytania, które stawiamy w tym numerze „Teologii Politycznej”. Czy można z całą pewnością przyjąć, że Bóg – idąc wbrew poprawności politycznej (co, jak wiadomo, nieraz Mu się zdarza), a nawet wbrew opiniom nowoczesnych teologów (w co zwłaszcza na wydziałach teologii uwierzyć trudniej) nie posługuje się narodami jako instrumentami zbawienia? Czy nie stawia przed nimi zadań, które zdolni jesteśmy zrozumieć i podjąć? Czy wyraźnych śladów takiego myślenia nie znajdziemy w nauce Jana Pawła II? W jego namyśle nad historią i zadaniami rodziny narodów?