Byrd napisał tylko trzy msze: na 3, 4 i 5 głosów. Na tle innej twórczości kompozytorów katolickich tego czasu (szaleństwa skomplikowanej polifonii wielogłosowej) te są wyjątkowo ascetyczne
Byrd napisał tylko trzy msze: na 3, 4 i 5 głosów. Na tle innej twórczości kompozytorów katolickich tego czasu (szaleństwa skomplikowanej polifonii wielogłosowej) te są wyjątkowo ascetyczne - przeczytaj felieton z cyklu Perły Muzyki Dawnej
Płyta zespołu The King’s Singers pt. 1605 Treason & Dischord zorganizowana jest wokół postaci Guya Fawkesa i tzw. spisku prochowego, który miał miejsce w roku 1605. Podtytuł płyty brzmi: William Byrd i spisek prochowy, zatem głównym jej bohaterem jest William Byrd (ok. 1540-1623), kompozytor na dworze królowej Elżbiety, który afiszował się ze swoim katolicyzmem. Jego Msza na 4 głosy jest tutaj okolona utworami protestanckimi innych kompozytorów angielskich.
Byrd napisał tylko trzy msze: na 3, 4 i 5 głosów. Na tle innej twórczości kompozytorów katolickich tego czasu (szaleństwa skomplikowanej polifonii wielogłosowej) te są wyjątkowo ascetyczne. Prezentowana tu Msza na 4 głosy ma wyjątkowo klarowny charakter, to prawdziwa szlachetna prostota, opracowanie tekstu miejscami sylabiczne, podkreślające niektóre słowa (jak np. et ascendit in caelum w Credo), bez skomplikowanego kontrapunktu, nawet miejscami homofonizujące).
Być może takie surowe opracowanie tekstu ordinarium podyktowane było okolicznościami, w których przyszło Byrdowi ją komponować, a więc w czasach prześladowań katolików. Ostateczny efekt jednak jest wyjątkowej urody: bez przeładowania, klarowny.
Nagranie zespołu The King’s Singers świetnie oddaje tę perfekcję dzieła: świetnie stopione, łagodne barwy głosów, co jeszcze podkreśla sama faktura utworu, w którym głosy środkowe, czyli alt i tenor mają partie wyjątkowo blisko siebie.
Antonina Karpowicz-Zbińkowska
