Muzyka Charpentiera to kwintesencja stylu barokowego, z jej blaskiem i wyszukaniem, kunsztownym opracowywaniem każdego wersetu tekstu w innej technice, a zarazem kunsztownym połączeniem sacrum i profanum, włączeniem świeckich technik kompozytorskich do muzyki sakralnej
Muzyka Charpentiera to kwintesencja stylu barokowego, z jej blaskiem i wyszukaniem, kunsztownym opracowywaniem każdego wersetu tekstu w innej technice, a zarazem kunsztownym połączeniem sacrum i profanum, włączeniem świeckich technik kompozytorskich do muzyki sakralnej - przeczytaj inaugurujący tekst działu „Perły muzyki dawnej” Antoniny Karpowicz-Zbińkowskiej
Cykl „Perły muzyki dawnej” rozpoczynam od polecenia historycznego już nagrania sławnego Te Deum Marc-Antoine’a Charpentiera, kompozytora na nowo odkrytego w latach 80’ ubiegłego wieku.
Marc-Antoine Charpentier (1643-1704) to jeden z najsłynniejszych kompozytorów francuskiego baroku, uczeń samego Giacomo Carissimiego (Carissimi zaś był uczniem Monteverdiego, Charpentier jest więc w jakimś sensie spadkobiercą i „duchowym wnukiem” samego Monteverdiego), na dworze Ludwika XIV rywalizował z innym słynnym kompozytorem swoich czasów – Jean-Baptiste’em Lullym, w końcu został mianowany maître de musique w Sainte Chapelle (Kaplicy Św. Ludwika), gdzie aż do śmierci zajmował się komponowaniem głównie muzyki sakralnej.
Nagranie dokonane w 1989 r. przez zespół Les Arts Florissants pod dyrekcją Williama Christiego, pioniera w dziedzinie odkrywania i interpretowania muzyki barokowej, zwłaszcza francuskiej (to on dyktował niepodzielnie styl wykonawczy tej muzyki przez co najmniej dwie dekady) pozostaje do dziś niedościgłym wzorcem.
Na płycie tej oprócz Te Deum - najsławniejszego obecnie dzieła Charpentiera, znajduje się też msza na Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny – Missa Assumpta est Maria oraz Litania loretańska - Litanies de la Vierge. Muzyka Charpentiera to kwintesencja stylu barokowego, z jej blaskiem i wyszukaniem, kunsztownym opracowywaniem każdego wersetu tekstu w innej technice, a zarazem kunsztownym połączeniem sacrum i profanum, włączeniem świeckich technik kompozytorskich do muzyki sakralnej.