Zapraszamy na konferencję pt. „Wizja i praktyka polskiej nowoczesności w II RP”, która odbędzie się 12 grudnia na Wydziale Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych UW na kampusie głównym UW (ul. Krakowskie Przedmieście 26/28), w Gmachu Audytoryjnym WNPiSM w sali 317. Wstęp wolny!
PROGRAM:
15:00-15:10 Otwarcie konferencji – Dariusz Karłowicz (Teologia Polityczna)
Panel I
15:10-15:40 Tomasz Żyro (Uniwersytet Warszawski)
Polskie dyskusje publiczne o nowoczesności w II RP
15:40-16:10 Paweł Skibiński (Uniwersytet Warszawski)
Jaka modernizacja międzywojennej Polski? Trzy wizje – Józef Piłsudski, Roman Dmowski, August Hlond
16:10-16:40 Małgorzata Dajnowicz (Uniwersytet w Białymstoku)
Kwestia kobieca w II RP a nowoczesność
16:40-17:00 Dyskusja
17:00-17:10 Przerwa
Panel II
17:10-17:40 Piotr Graczyk (Uniwersytet Jagielloński)
Wizja nowoczesnego państwa Stanisława Brzozowskiego
17:40-18:10 Iwona Luba (Uniwersytet Warszawski)
Sztuka II Rzeczpospolitej a kategoria nowoczesności
18:10-18:40 Maciej Gloger (Uniwersytet Kazimierza Wielkiego)
Literatura i myśl historiozoficzna II Rzeczpospolitej wobec nowoczesności socjokulturowej
18:40-19:00 Dyskusja
Odzyskanie niepodległości w 1918 roku możemy rozpatrywać w kategoriach mitu założycielskiego dla politycznej wspólnoty Polaków. Wydarzenie to wyzwoliło nowe potencjały drzemiące w społeczeństwie. Z wielką siłą obudziło dyskusje ideowe i debaty publiczne, w których na nowo musiały zostać sformułowane pytania, odpowiadające odmienionej sytuacji i możliwościom, które w związku z nią się wyłaniają. Ogromnie ważną rolę odgrywała w nich kategoria nowoczesności i kwestia odpowiednich formuł jej rozumienia i aplikacji. Czy musi wiązać się z odrzuceniem tradycji? Jaką rolę odgrywają wzorce czerpane z innych krajów Europy i świata?
Te i pokrewne im problemy stanęły w centrum toczonych sporów w wielu dziedzinach życia społecznego: w polityce, działalności kulturowej i artystycznej, w gospodarce… Prawdopodobnie w żadnej z tych sfer nie ograniczyły się do czysto akademickich, jałowych sporów, pozostających wyłącznie na papierze i w pamięci ścierających się adwersarzy. Warunki, które stworzyło odzyskanie politycznej podmiotowości sprawiły, że polemiki odciskały się wyraźnie w kierunkach przedsiębranej działalności. Brutalnie przecięty wybuchem wojny światowej okres II RP można jednak rozpatrywać jako swoiste laboratorium nowoczesności. Taki cel postawiliśmy przed prelegentami na konferencji „Wizja i praktyka polskiej nowoczesności w II RP”.